Festival in Den Haag
Zeg het met film
Rob Lubbersen
Vanaf 22 maart 2024 is het filmfestival Movies that Matter (MtM) weer losgebarsten. Tot en met zaterdag 30 maart worden in Den Haag tachtig films vertoond. Films die allemaal iets vertellen over belevenissen en gebeurtenissen in de wereld die raken aan mensenrechten. Films over mensen wier rechten worden geschonden, vertrapt óf juist vervuld. Talloze onderwerpen en ervaringen komen aan bod. In goed gemaakte en boeiende en in zekere zin 'mooie' films.
Het idee dat bij het behandelen van serieuze zaken 'inhoud boven vorm' gaat, geldt niet (meer) voor dit MtM-festival. Programmeur Marten Stolz zegt daarover: "Beide zijn even belangrijk voor ons. Je kunt een film hebben over het urgentste ter wereld, maar is hij matig gemaakt, dan kunnen wij hem niet draaien. We blijven een filmfestival." (Den Haag Centraal, 14 maart 2024).
Indringend
Een festival waar Stolz trots op kan zijn. Van de tachtig vertoonde films gaan er meerdere de bioscoop of de tv halen. Dat gaat zeker op voor de openingsfilm Photophobia. Het indringende verhaal van twee jonge pubers in Charkiv, Oekraïne, die bijna een maand ondergronds in een metrostation doorbrengen, gevlucht voor Russische bombardementen.
Een film die na MtM op 18 april aanstaande in bioscopen draait, is Green Border, een bijna drie uur durend verslag van de verschrikkingen die vluchtelingen op de grens van Polen en Belarus moeten doorstaan. Al eerder ging de inmiddels klassieke Yol in première, over Turkse en Koerdische gevangenen die na vrijlating hun gewone leven weer op de rails proberen te krijgen. Over en uit Turkije worden op het festival nog vijf andere films vertoond. Onder andere over de gevolgen van de enorme aardbeving en over de verscherping van de censuur. Een Nederlandse documentaire kijkt terug op het leven van vrouwen tijdens de Japanse bezetting van Indië, Als ik mijn ogen sluit: leven met de Japanse kampen.
Hoop
Schendingen van mensenrechten over de gehele wereld, vroeger en nu, worden aan de orde gesteld. Oorlogen, onderdrukking en uitbuiting, vaak óók de strijd daartegen. Maar het is niet alleen maar kommer en kwel op dit festival. Er is méér dan alleen aandacht voor grote geopolitieke gebeurtenissen en ellende.
Twee Nederlandse films laten iets zien van het 'kleinmenselijk geluk'. Tenminste, dat beloven de beschrijvingen van De heilige drie-eenheid, over drie vrienden in de zomer van hun eindexamen, en Okedoeibedankt, over twee dove meiden die van een roadtrip een (persoonlijke) ontdekkingsreis maken. En misschien brengen de Maori-film I am the river, the river is me en de Braziliaanse Samuel and the light ook enige hoop in onze harten. Tot slot nog eenmaal het woord aan Maarten Stolz: "Een film op zichzelf verandert niks, maar mensen die betrokken zijn en het publiek kunnen wel verandering teweegbrengen."
