welkom
edities
inhoud

Werken naast school

"Ik ga niet naar de vakbond voor een bijbaantje"

Mareke werkt sinds drie maanden als caissière bij De Tuin van Leiden; een soort Kruidvat, alleen met wat betere producten voor de wat meerbedeelde klanten. Via een schoolvriendin Sanne, die er al werkte, kwam Mareke daar terecht. "Sanne vroeg of ik er ook kwam, omdat ik nog een baantje zocht. Ik ging er heen en zei: hallo, ik ben Mareke, en ik heb gehoord dat er vacatures zijn. Ik zou graag bij jullie komen werken."

Geen contract

Een sollicitatiegesprek met de manager Debora volgde. "Het was een normaal gesprek, maar later was ze alles weer vergeten wat ik verteld had." Voordat Mareke kon beginnen in de winkel, moest ze eerst nog een (betaalde) cursus aromatherapie volgen. "Ik vond het wel interessant, en heb toen gelijk kennisgemaakt met m'n collega's. Die zijn van mijn leeftijd en aardig. Naast de manager loopt er ook nog echt zo'n regelteef rond. Doe je iets niet goed, dan begint ze meteen te zuchten en te steunen. Nou, het is echt een 'bitch' gewoon."

De zaterdag, donderdag en koopzondag zijn de dagen waarop Mareke werkt. De manager maakt het werkrooster voor een periode van ongeveer twee maanden. Als je vrij wil kan dat, maar het is erg lastig. Het gebeurde dat Mareke een maand van tevoren vrij vroeg, waarop de manager zei dat ze geen zin had het rooster aan te passen. Mareke: "Ja, die Debora doet gewoon een beetje moeilijk. Als ze ergens geen zin in heeft, doet ze het niet." Ook een beetje raar: Mareke heeft geen contract, anderen wel: "Dat moet ik nog steeds tekenen, maar ik heb er niets van gezien. Ik heb er al twee keer om gevraagd, maar nog niet gekregen. Ik ga het de volgende keer maar weer vragen."

Behoorlijk dood

Mareke verdient netto 7,10 gulden per uur. Op de zondag het dubbele. "Ja hoor, best wel lekker!" Ze heeft een half uur pauze, en dat is genoeg: "Ik denk dat als je meer pauze krijgt, je des te lamlendiger wordt. Het is best vermoeiend om de hele dag te staan. Dat wel." Helemaal zwaar is het als je geen pauze hebt. "Ik heb een zondag zes uur achter elkaar achter de kassa gestaan. Dan ben je dus behoorlijk dood. En je moet altijd weer vrolijk en aardig doen. Dat is af en toe wel moeilijk."

De bedrijfleidster Debora heeft haar grillen. Een anekdote: "Ja, dat was een klotestreek van haar. Dat wijf was een beetje venijnig. Als ze geen zin heeft om aardig te doen, doet ze dat ook niet. Ze had weer eens zo'n bui. Achter de toonbank staan allemaal medicijnrekken, en toen kwam ik er aan, zij bukte net en smeet mij met d'r 'mega ass' zo het medicijnrek in. Nee echt: ik tussen de schappen en een grote puinhoop, weet je wel. Maar zij keek niet op of om."

Een echte baan

Mareke wil voorlopig blijven bij De Tuin. "Zolang ze me niet behandelen als een of andere bozo. Behalve die kursus ben ik verder niet ingewerkt. Ik weet daardoor een heleboel dingen niet. En nu zitten ze me daar op aan te kijken. Ik lijk net een dombo. Er was geen tijd of zo om me in te werken. Dan wil ik iets weten en wordt er gezegd: laat maar, dat doe ik wel even, terwijl ik het gewoon wil leren. Maar ik ga wel even klagen."

Behalve het kassawerk moet Mareke ook de winkel bewaken. "Ik moet heel vaak door de winkel lopen om te kijken of er dieven of zakkenrollers zijn. Ik moet ze dan in hun lurven pakken. Vandaag heb ik dat de halve dag gedaan. Nou, dat gaat vervelen. Lordy lord! Dan sta ik liever druk te wezen achter de kassa. Dan doe je tenminste nog wat."

Mareke vind het niet echt te gek op het werk, maar het is te doen. "Je moet er zelf wat van maken. Werken is volgens mij nooit leuk. Maar als je gaat lopen kniezen, is er helemaal geen fuck meer aan."

Misschien zou het werk een stukje dragelijker worden als ze naar de vakbond stapt? "Nou, het is maar een parttime baantje, en zo vervelend zijn ze ook weer niet tegen me, hoor. En ik heb echt geen zin om alles op alles te zetten. Als ik vind dat het net niet goed gaat of ze me onrechtvaardig behandelen, of wat dan ook, ga ik niet meteen naar de vakbond. Ik denk dat je het zelf moet oplossen. Pas als er echt iets gebeurt, ja dan misschien. Ik ga niet naar de vakbond voor een bijbaantje. Ja, als je een echte baan hebt, dan wel."

Tomme Geraedts
(student School voor Journalistiek, Utrecht)