Stekeltjes

Referendum

Nu weet ik waarom ik geen Stekeltje met kwaliteit heb kunnen schrijven. Het is de straf. Ik heb niet voldaan aan de natuurwetten. Ik ben een paria. Ook in de familie. Ze waren bijna allemaal tegen IJburg. Godzijdank heb ik de steun van m'n jongste zoon die een andere woning wil en daarom dus ook VOOR heeft gestemd.

Zo was ik het stemhokje nog niet uit of m'n rechterhand sloeg op tilt, m'n middelvinger op slot en 's avonds trok hij krom, kreeg ik scheuten van pijn in lies en oksels.
De dag na de uitslag van het referendum ben ik meteen naar de huisarts gegaan. De man kende me niet persoonlijk. Hij zat toen ik binnenkwam voor z'n komputer. Zonder me aan te kijken of te groeten hoorde ik hem zeggen "hallo, hallo, gaat u zitten" en meteen daarna "uw naam". Ik spelde zorgvuldig: S.T.E.K.E...
Nog voor het laatste étje, kraaide hij triomfantelijk "ik zie het al ..", tikte wat in en liet volgen "mevrouw, u bent kerngezond".
Met mijn hand gebogen als een roofdierklauw pakte ik de knop van de deur, terwijl ik juichend uit m'n strot hoorde komen "Hartstikke bedankt dokter".
Ik stond na die vijf minuten intermezzo weer op straat. Kerngezond.

Maar de pijn werd heviger, gloeide door tot aan m'n pols. Ik overwoog opnieuw naar de huisarts te gaan. Maar na ampel overleg met mezelf, besloot ik dat ik m'n vriendin Marijke zou raadplegen. Ze heeft een praktijk van alternatieve geneeskunde en ik ken haar als een integer mens. Mijn stap om juist haar diagnose te vragen was bijzonder en nogal vreemd, want tenslotte ben ik al tientallen jaren lid van de Vereniging tegen de Kwakzalverij.
Marijke was dus ook zeer verwonderd, maar bekeek m'n nek en rugspieren en vroeg "heb je een muis", terwijl ze een kruidentheetje inschonk.
"Hoe kan dat nou, Marij, ik heb twee katten ..."
Ze reageerde schaterend, voelde gelijk m'n pols. "Je werkt toch met een PC?"
"Ik slik paracetemon, daarom ben ik suf", verdedigde ik me toen ik begreep waar ze 't over had. "Nee, ik werk met een toetsenbord, geen muis ..."

Enfin, ze bekeek voor de tweede maal m'n nekpartij en besloot twaalf naaldjes in m'n lijfbanen te zetten. Bij iedere naald zei ze "inademen" en "ja, uitademen".
"Heb je nog gestemd?", vroeg ze, blijkbaar om me af te leiden.
"Ja, vóór!", zei ik.
"Nou, ik tegen", antwoordde m'n genezeres en liet daarop onheilspellend volgen "en nou goed inademen, want ik ga dit gemene pennetje in je navel nog wat aandraaien ..." Hetgeen ze metterdaad deed. Oei!

Stekeltje

PS En weet je, het is natuurlijk toeval, maar m'n jongste zoon heeft de week na het referendum bij zaalvoetbal de middelste vinger van z'n linkerhand gebroken toen hij een bal van de tegenpartij wilde tegenhouden. Moest naar de Eerste Hulp. Hele hand in het gips. Duurt zes weken, volgens de aldaar dienstdoende dokter.
"En dat net in de kompetitie en ik moet m'n belasting ook nog invullen", zei hij terneergeslagen. (M'n jongste zoon is namelijk linkshandig.)
Zijn broer glunderde "had je maar niet ..."
Nou heeft m'n jongste - als enige in de hele mispoge - altijd fanatiek aan krachtsport gedaan en z'n rechtse maakte dus voortijdig een eind aan het vervolg van die zin. En zeer adekwaat naar bleek. M'n tweede zoon heeft zich ook laten behandelen op de Eerste Hulp.
Kijk, dat bedoel ik nou. Zo'n referendum splijt families. Daar komt oorlog van. Of het nou over voetbal of een referendum gaat.