Redaktioneel

Virtual Reality

We houden het kort deze keer. We zijn een beetje de kluts kwijt. Door de Employability en de Zaakwaarnemer.
Nou weten wij ook wel dat je over woorden niet moet vallen. Een mountainbike rijdt gewoon in de stad en een coffeeshop is er niet voor de zuivere koffie. Maar toch, er zijn grenzen.
Vakbondsleden spreken elkaar niet aan met 'geachte afgevaardigde', noch met 'konfrater'. In het FNV Magazine staan geen beursberichten en de Troonrede wordt niet op aandringen van Kok vervangen door De Internationale. Enige duidelijkheid is er nog steeds.
Woorden zijn geen schoenveters die zonder aanzien des persoons zowel Timmer, Wijers als Mandela op de been houden. Begrippen staan ergens voor, drukken iets uit. Ze maken onderscheidingen mogelijk, bakenen af en trekken grenzen. Al in één woord kan een wereldbeschouwing vervat liggen. Neem maar de lotgevallen van de arbeider die eerst als werknemer, daarna als medewerker en nu zelfs als business-partner gedefinieerd wordt.

Employability is niet zo maar een term van over de grens. Het is een begrip van 'de andere kant', niet van de medaille, maar van een andere werkelijkheid. Het suggereert een vrije keuze op de arbeidsmarkt, de 'werknemer' die voldoende toegerust is, zou tegen een 'werkgever' kunnen zeggen: nee, voor jou tien anderen. Het is een begrip op lemen voeten, de volgende fase na de business-partner:
de arbeider als ondernemer die de markt liefheeft en surfend zoekt naar een kollega-ondernemer die hem behaagt. En als zo'n arbeider-ondernemer de voorkeur geeft aan een verpozing in de virtual reality, laat-ie het over aan een zaakwaarnemer. Zaken zijn tenslotte zaken.

Redaktie