Reactie op commentaar 295 "Breder is beter" Praten of vechten, wat doet de FNV? Maurice Ferares Het schijnt deze dagen geen open deur meer te zijn om te zeggen dat de primaire taak van de vakbeweging waken is over de in het verleden met veel strijd van de arbeiders in de bedrijven behaalde resultaten op het gebied van de arbeidsvoorwaarden. Niet alleen dient de vakbeweging te waken over wat in het verleden werd bereikt, ook is het haar opdracht dat te verbeteren. Daarbij gaat het niet alleen om de lonen, de vermindering van de wekelijkse arbeidstijd en een goede oudedagsvoorziening, maar tevens om alle andere mogelijkheden die in de huidige ontwikkelde kapitalistische maatschappij aanwezig zijn. De ondernemers houden een uitgewoond systeem in stand dat van crisis naar crisis gaat. Zij zijn er tot nu toe in geslaagd de gevolgen van die crises af te wentelen op de mensen die met werken hun brood moeten verdienen en op de miljoenen die net op of onder de armoedegrens moeten leven. Het is opmerkelijk dat vakbondsactiviste Lot van Baaren in haar commentaar - nummer 295, 7 februari 2016 "Breder is beter" - daar niets over zegt, maar uitsluitend schrijft over het praten in allerlei groepen en comités door de leden van de FNV. Uit de poldermodder Geen woord over wat de vakbond zou moeten doen voor die bijna 700.000 werklozen in Nederland en de 20 miljoen werklozen in Europa. Niets over de schandelijke jeugdwerkloosheid. Geen woord over de discriminatie van vrouwen, homo's en allochtonen op de werkvloer. Geen woord over maatregelen die de FNV zou moeten nemen tegen sluiting van bedrijven en ontslag van duizenden werknemers. Zeker de vakbeweging is geen politieke partij, het is evenwel niet verboden om te eisen dat bij een voorgenomen bedrijfssluiting en ontslag van degenen die jarenlang de winsten hebben verzekerd, de aandeelhouders worden onteigend; het bedrijf bezet wordt en in handen van het personeel wordt gesteld. Gelden alleen de belangen van de aandeelhouders? Worden alleen zij door de wet beschermd? Ja. De werknemers worden al dan niet met een fooi naar huis gestuurd. Zonder toekomst. Daar ligt een grootse taak voor de vakbeweging. Dat is andere koek dan het eindeloze geklets in de poldermodder. De leden van de vakbeweging verwachten dat hun bestuurders leiding geven in de strijd voor een menselijk bestaan. Dat is de reden waarom ze lid van een vakbond zijn. Maar helaas laten die leiders verstek gaan. Al die praatcolleges waarover Lot schrijft, zijn even zoveel plekken waar de vakbondsbureaucratie zich verschuilt om niet de handen uit de mouwen te hoeven steken om te vechten voor hun leden. De leden moeten volgens haar praten over: "Globalisering, economisering van de maatschappij, over technologie, robotisering en coöperaties, klimaatverandering en demografische ontwikkelingen. Dat genereert nieuwe contacten en ideeën. Dat geeft nieuwe kracht." Dat de ondernemers er steeds opnieuw in slagen hun systeem, hoe rot dat ook is, in stand te houden, is mede mogelijk door het falen van de leiding van de vakbeweging.