Commentaar nr. 48 - 20 augustus 2006
Vanaf de zijlijn
Herre de Vries
In Libanon is er inmiddels een wankel staakt-het-vuren. In Groot-Brittannië is de terreur-alarmfase weer verlaagd. En ik begin me af te vragen waar het allemaal over gaat en waar ik sta. Vanaf de zijlijn kijk ik naar een wedstrijd waarin de beide teams zeer onattractief spelen.
Israël begon een maand geleden een aanval tegen Hezbollah in Libanon. Terwijl de bommen neerdaalden van Zuid Libanon tot Beirut, bleef de Libanese regering afzijdig. Ze bemoeide zich in ieder geval in militair opzicht niet met de oorlog die veel burgerslachtoffers kende en een groot deel van de Libanese infrastructuur verwoestte. Het leek of Hezbollah Libanon was en omgekeerd. Het resultaat lijkt een triomferende organisatie, die naar het schijnt vanuit alle hoeken van het Midden-Oosten steun krijgt, omdat ze zich staande wist te houden tegen het Israëlische leger.
Op donderdag, ruim een week geleden, werden in Londen - mijn tijdelijke woonplaats - plotseling 24 jonge mannen gearresteerd op verdenking van terrorisme. Ze zouden op het punt hebben gestaan twaalf vliegtuigen op te blazen. In de wijk waar ze wonen lijken maar weinig mensen te kunnen geloven dat de gearresteerde jongeren zoiets van plan waren. De imam van hun moskee erkent wel dat radicale moslims in de buurt pamfletten uitdelen, maar die houden ze buiten de moskee. Ik denk aan een Hofstadgroep, maar dan groter.
Het was die bewuste donderdag een bende in het openbaar vervoer en vooral op de vliegvelden. Gelaten liet ik de dag aan mij voorbijgaan, nog even lachend om het feit dat ik als fietser in Londen een andere terrorist ken: de gemotoriseerde medeweggebruiker. Verder valt er weinig te lachen. De ernst waarmee de situatie in de media onder de aandacht wordt gebracht is overweldigend. Ook in de kritische noten lijkt hoofdzakelijk te worden uitgegaan van een strijd tussen twee kampen waarbij persé één kant gekozen moet worden.
Niet in het nieuws
Eén team, dat gedeeltelijk onzichtbaar is, vormt in de pers het kwade team. Wat hun werkelijke doel is, hoeveel spelers ze hebben en welke tactiek ze volgen, is niet helemaal duidelijk. Onze belangrijkste informatiebronnen zijn de coaches en trainers van het andere, het goede team. Maar die hebben weer zo hun eigen dubieuze belangen. De militaire strategie die de afgelopen jaren is losgelaten op het Midden-Oosten lijkt er vooral op gericht om de hulpbronnen die de Westerse economieën draaiende houden veilig te stellen. De oorlog van Israël in Libanon zou verband kunnen houden met een nieuwe oliepijpleiding die van de Kaspische kust naar Turkije loopt. Israël en Turkije hebben het afgelopen jaar de mogelijkheden besproken om via vier onderwaterpijpleidingen vanuit Turkije water, olie, elektriciteit en gas naar Israël te transporteren. Misschien is de oorlog een poging te kijken of een variant over land mogelijk is.
Terwijl ver weg oorlog wordt gevoerd om de resterende natuurlijke hulpbronnen, wordt thuis een panoptische maatschappij gecreëerd. Iedereen kan gevolgd worden door politie en veiligheidsdiensten en burgers worden gestimuleerd te klikken. Dagelijks schijn ik 300 keer gefilmd te worden. De reden van die ontwikkeling en de rol daarbij van de vermeende terroristen, geboren en getogen in een oost Londense wijk, is mij niet altijd even duidelijk.
Ik weiger een van beide teams te steunen. Geef mij maar die mensen die de kont tegen de krib gooien. Ik kies voor degenen die campagne voeren tegen het Britse National Identity Register, symbool voor een overheid die je altijd en overal in de gaten houdt. Ik kies voor hen die nog wekelijks protesteren tegen de Israëlische Apartheidsmuur. En voor hen die tegen de wil van de Israëlische en Libanese overheid in naar Zuid Libanon gaan om hulp te bieden. Ook als ze niet in het nieuws komen. Ook als ze niet met veel 'bombarie' scoren in de media.
|