Solidariteit – Commentaar 325 – 2 april 2017
Open de deuren
Sjarrel Massop
Drie maanden lang zijn we door Nederlandse politici bestookt met grootse plannen en schone voornemens. Argwanend keken we naar een ‘game changer’. Op het laatste moment bleek die als een godsgeschenk uit Turkije te komen. Met name Rutte had daar de hand in. De meubelen konden gered worden. De stoelendans is voorbij. Sommige kandidaten zitten nog in spanning, hun gearriveerde collega's van VVD, CDA en D66 zijn immers ministeriabel. Het informeren is begonnen. En toen was het stil. De rangen worden gesloten, de mist trekt op, de deuren gaan dicht, we horen niet meer waar het over gaat. Alles is weer bij het oude.
Maar dat is niet waar democratie over gaat. De mensen zijn massaal gaan stemmen, de opkomst was hoog, tegen de 80 procent. Al snel worden we weer in de kou gezet en als nitwits geďnformeerd over de informatie. Dit is allemaal om het onderhandelingsproces niet te verstoren. Hoezo? Alle partijen hebben duidelijk gemaakt waar het over zou moeten gaan. Toegevingen moeten onvermijdelijk lijken.
Democratie
De kiezers zitten niet te wachten op onwerkbare en nietszeggende compromissen, maar op duidelijkheid. Het vertrouwen in de politiek is laag. Dat komt voornamelijk, omdat ze gevangen zit in vanzelfsprekendheden en platgetreden procedures die oplossingen niet dichterbij brengen. Ik erger me al tijden wezenloos aan al dat gekonkel en achterkamertjes gedoe, en volgens mij ben ik niet de enige. Ik ben voor openbare onderhandelingen, zodat we kunnen horen en zien wat ze met ons van plan zijn. Zodat we mee kunnen discussiëren over onszelf en onze toekomst, dat is voor mij democratie.
Wellicht ben ik naďef, maar de enorme problematiek waarvoor we staan, schreeuwt om handelen. Ook internationaal, want geen maatschappelijk probleem houdt bij de grens op. Stagnerende economieën, honger en ellende in Afrika, oorlog in het Midden Oosten en veel vluchtelingen, racisme, discriminatie, milieuproblemen, flexibilisering van de arbeidsmarkten, groeiende ongelijkheid, werkloosheid, een gewelddadige wapenwedloop. Zou het daar allemaal over gaan? Zo ja, dan moet de discussie open gebroken worden, want ik wil meepraten.
Het is tijd dat we het anders gaan doen. Wie zich aangesproken voelt, kan aansluiten. Hoewel de gebrekkig functionerende parlementaire democratie met de verkiezingsuitslag gered lijkt, blijft de vraag recht overeind of het stelletje Haagse sycofanten in staat zal zijn met hun formatiegedoe de genoemde problemen op te lossen. Nog even ter herinnering, sycofanten zijn het zootje ongeregeld dat vindt dat zijn mening telt, de opportunisten, de hielenlikkers de kontkussers. De politici die mooi weer spelen met onze stem, lieden die hechten aan hun zetel, vier jaar lang als het tegenzit. Zij laten zich voorlopig niet meer controleren, nog minder zullen ze zichzelf controleren.
Sociale beweging
We kunnen het ook over een andere boeg gooien. Niet wachten op geen bericht uit Den Haag, maar het noodlot in eigen hand nemen. We horen tot de 99 procent van de mensen die in meer of mindere mate last hebben van deze zeer problematische samenleving. Kies je probleem maar uit en wordt actief om het te gaan aanpakken. Er zijn genoeg instellingen en organisaties overgebleven om daar onze problemen op tafel te leggen en er onze mening over te geven. De vakbeweging, Amnesty International, Greenpeace, petitie “Laat Groningen niet zakken”, Milieudefensie, Dwangarbeid Nee, Stop de Wapenhandel, en alles wat nog niet opgericht is. Ik heb mijn keuze gemaakt. Naast dat ik het kapitalisme als verrot systeem wil begrijpen, blijf actief in de FNV en zoek ik een mooie sector uit om me daar voor in te zetten, Senioren bijvoorbeeld. Te vroeg ben ik gedwongen met pensioen te gaan, een reden temeer om de handen uit de mouwen te steken en actief te worden.
Er zijn minstens twee overwegingen die bij de (her)opbouw van de sociale beweging alle aandacht vergen.
Ten eerste, we moeten de boel aan elkaar verbinden. De problemen staan niet op zichzelf, hetgeen betekent dat we de oplossingen ook niet apart moeten zoeken. Het is het totale systeem dat niet meer werkt, deeloplossingen zullen schijnoplossingen blijken te zijn. Die verbindingen moeten ook openbaar worden, we moeten naar buiten treden, allerlei media gebruiken om ons ongenoegen te uiten. Het zou een stap zijn als we ook Jesse Klaver kunnen bewegen, want dat wil hij graag: minstens twee maal per week openheid geven over de stand van zaken in de onderhandelingen. Dat zou nog eens een ‘game changer’ zijn.
Ten tweede, we hebben mensen nodig die het lang kunnen volhouden, dus ben je jong dan ben je hard nodig om aan een strijdbare en solidaire samenleving te werken. Als we een goede inventaris kunnen maken vanuit de sociale bewegingen wat mensen bezig houdt en in de knel brengt, dan kunnen we daarmee de politiek bestoken om echte veranderingen op het brede terrein van de politieke economie af te dwingen. De Groningers geven daarin het goede voorbeeld.
|