welkom
commentaren
Solidariteit

Commentaar nr. 18, 26 juni 2005

Laat maar stikken

Herre de Vries

De afgelopen twee weken voerden politieagenten met veel lawaai actie bij het ministerie van Binnenlandse Zaken tegen de plannen van minister Remkes. Ze zijn vast van plan hun eisen ingewilligd te krijgen en dreigen met harde, publieksonvriendelijke acties. Kunnen ze op onze solidariteit rekenen?

Een greep uit Remkes' plannen laat zien dat het bij de politie niet anders gaat dan in andere sectoren. Hij wil een ontmoedigingsbeleid ten aanzien van prepensionering, de afschaffing van de voordelige collectieve ziektenkostenregeling en de invoering van een extra loonkorting bij ziekte. Vorig jaar maart zijn de CAO-onderhandelingen stopgezet. Remkes had geen geld meer. Nu heeft hij dat nog steeds niet en wil daarom tot september wachten met verdere onderhandelingen. Zijn koele houding werd beantwoord met de "Blauwe Belegering". Van 12 tot en met 23 juni stonden dagelijks tientallen leden van de politiebonden bij het ministerie van Binnenlandse Zaken. Ambtenaren en minister werden bij binnenkomst uitgefloten.

Opstandig en gehoorzaam

Politieagenten zijn handhavers van de wet, waarvan niet wordt verwacht dat ze de overheid in twijfel trekken. Een opstandige houding is dus niet zo vanzelfsprekend. En solidariteit met hun acties evenmin. Want hun kritische houding tegenover de kabinetsplannen heeft hen tot nog toe niet belet mee te werken aan de uitvoering van de repressieve maatregelen van datzelfde kabinet. Twee voorbeelden.

1. Zo'n 150 uitgeprocedeerde, en dus door de overheid illegaal verklaarde asielzoekers uit het vertrekcentrum nabij het Groningse Ter Apel, wilden samen met honderd 'legale' Nederlanders een demonstratie houden om het inhumane vreemdelingenbeleid onder de publieke aandacht te brengen. Ze hadden zelf de organisatie ter hand genomen en een aanvraag ingediend bij de gemeente, zodat het verloop een open en vreedzaam karakter zou hebben. De burgemeester gaf toestemming, maar kondigde tevens een noodverordening af. Hierin werd onder andere vastgelegd dat de demonstratie zich niet buiten een straal van een paar honderd meter van het vertrekcentrum mocht begeven.
De dag van de demonstratie, 5 juni, was een legertje politie op de been gebracht: rond de honderd ME-ers, een dozijn politie te paard, een arrestatie-eenheid in burger ('stillen'), enkele tientallen reguliere politieagenten ('platte petten'), een helikopter en een bus met plaats voor veertig arrestanten. Toen de demonstranten toch naar het dorp, een kilometer verwijderd van het vertrekcentrum, wilden lopen, ontstond een handgemeen met de politie. Deze hield zich strikt aan de noodverordening en wilde de komst in het dorp persé voorkomen. Ver weg van de buitenwereld en voor een handjevol pers mochten de asielzoekers hun verhaal doen. De massale politie-inzet richtte zich duidelijk op intimidatie van de asielzoekers en de gretigheid waarmee de politie het kleinste vonkje wilde aangrijpen om de vlam in de pan te laten slaan was stuitend.

2. Recentelijk liet de politie zich ook in Amsterdam gebruiken voor het uitoefenen van repressief overheidsbeleid. Pakhuis Afrika werd uit zogenaamde brandveiligheidsoverwegingen ontruimd. In het tweejarig bestaan was het pakhuis uitgegroeid tot een politiek-culturele vrijplaats. De bewoners en gebruikers van het pand kwamen de gemeente verschillende keren tegemoet en installeerden brandblussers, maakten extra uitgangen en bordjes die de uitgangen aangaven en huurden op eigen kosten brandwachten bij grotere manifestaties. De gemeente bleef echter eindeloos zoeken naar redenen voor een ontruiming. De 17de juni was het dan zo ver, burgemeester Cohen liet de politie het laatste stukje vrijheid en eigenzinnigheid aan de IJ-oever - paradijs voor projectontwikkelaars en andere rijke investeerders - afmaken. Een tiental mensen kon drie dagen zitten.

Wel of geen steun

De repressieve rol van de politie in diverse sociale conflicten vormt een merkwaardig contrast met de eigen acties en de aankondiging over te gaan tot harde, publieksonvriendelijke acties (lees: stakingen). De politie koestert autoriteiten en hierarchie en waardeert repressie en fysiek geweld. Daarnaast kan ze zich een buitengewone actievrijheid veroorloven. Anderen gunt ze die vrijheid klaarblijkelijk niet.

Verdienen de politieagenten dan toch onze steun in hun strijd tegen de alom voelbare kaalslag door het huidige kabinet? Of laten we hun net zo lelijk stikken als zij ons en onze vrienden? Ik kies voor het laatste.

Klik hier