welkom
commentaren
Solidariteit

Solidariteit - commentaar 181 - 25 september 2011

PvdA gedoogt en negeert

Hans Boot

Uit de parlementaire bagger van de afgelopen week zijn drie conclusies te trekken. De PVV gaat versterkt verder, de PvdA gedoogt de regering en negeert de vakbondskritiek. Over de electoraal succesvolle provocaties van de PVV is voorlopig genoeg gezegd en geschreven, over het gekonkel van de PvdA is het betrekkelijk stil gebleven.

Gedogen kan het best opgevat worden als 'steun verlenen aan wat eigenlijk niet mag'. Toegepast op de PvdA, zou de partij de helpende hand die Rutte vraagt, moeten weigeren. Los van het feit dat de lokroepen loos zijn, niets bieden, trachten ze de PvdA te integreren in de sociaal-economische en ideologische ontwrichting die politiek rechts, gesouffleerd door extreemrechts, teweegbrengt. Juist, omdat het geheel meer is dan de som der delen, is aanvaarding van onderdelen een steunbetuiging aan het geheel.

Kritiek en tactische gebaren

Gisteren, zaterdagmorgen was op Radio 1 te horen dat de fractie van de PvdA in de Tweede Kamer van een motie van wantrouwen heeft afgezien, omdat de "gedoogconstructie" met de PVV op springen zou staan. Een staaltje vernuft achteraf waar de regering niet wakker van zal liggen en dat de PVV zelfs goed zou uitkomen. Is de PvdA echt de kluts kwijt, lijdt ze aan een crisis in het leiderschap of is het allemaal veel simpeler en onderscheidt ze zich, sinds Kok, binnen de context van het neoliberalisme slechts marginaal van de twee regeringspartijen?
Als dat laatste inderdaad het geval is, dan houdt de PvdA de regering uit overtuiging overeind en steunt ze logischerwijs het federatiebestuur van de FNV. Dat is dan kennelijk de consequentie waard om de kritische meerderheid onder de bonden van de FNV in de rug aan te vallen. Opvallend, omdat de kritiek op het pensioenakkoord hout snijdt en zich vooral richt op perspectiefloos langer doorwerken, verslechtering van de AOW, vrijwaring van de ondernemers en halfzachte pensioengaranties.
Alle zogenaamde concessies van Kamp, voor zover ze geen 'tactische gebaren' zijn, bevestigen deze kritiek. Want: aan wie valt - vandaag al - het voorrecht toe gezond en wel tot het 65ste levensjaar te kunnen werken? Wie komt weer aan een baan na een ontslag op zijn of haar 50ste jaar? Wat is vandaag de kwaliteit van het bestaan voor de mensen die van de AOW, al of niet met een klein pensioentje, moeten leven? Zijn Wientjes en zijn achterban zo rustig en tevreden, omdat ondernemers in de toekomst weinig tot geen verantwoordelijkheid voor de pensioenen dragen? Garandeert het verleden dat beurs- en marktvolgzaamheid de belegde pensioengelden veilig stellen?

Risico en politiek opportunisme

Behalve dat de PvdA niet de moeite heeft genomen op deze kritiek in te gaan, heeft ze de verdeeldheid in de FNV versterkt. En dat is op het boosaardige af. Een ontwikkeling waartoe willens en wetens besloten is, zeker nadat die verdeeldheid in haar volle openbaarheid naar voren was gekomen en modieus in beeld gebracht door portretten van degenen die zich als hoofdrolspelers opwierpen.
Ernstige meningsverschillen zijn, evenals kritische stromingen, niets bijzonders voor een beweging die louter op primaire, en steeds meer uiteenlopende, belangen organiseert. In die interne dynamiek ligt immers haar kracht. Maar wat er vandaag aan de hand is, reikt verder. Enerzijds, omdat het federatiebestuur en zijn aanhang de verdeeldheid niet bepaald geschuwd hebben, anderzijds omdat de breedte van de vakbeweging in het geding is.
Een risico is dat ledengroepen langdurig tegenover elkaar komen te staan in sectoren met en zonder directe invloed op de sociaal-economische verhoudingen, met en zonder strijdtraditie, met en zonder actie-ervaringen buiten het overleg. Valt vervolgens de federatie uiteen, zullen beide delen verzwakt achterblijven.

Dat risico dient de kritiek niet te muilkorven. Alleen al de magere deelname aan de (weinige) referenda en de selectieve informatie die onder de leden verspreid is, dwingen ertoe de kritiek uit te dragen en met alternatieven uit te werken. De invloedsruimte is er en het getoonde opportunisme kan de kwetsbaarheid van de parlementaire besluitvorming niet verhullen.

Klik hier