Commentaar 134 - 6 december 2009

Overwinning Poolse uitzendkrachten

Willem Dekker

"Ik heb al wel een titel voor je stukje", zei Bart Plaatje, 'organizer' Handel bij FNV Bondgenoten: "Polen warmen sneller op dan je denkt". Een paar dagen eerder had hij de tot nog toe heftigste vakbondservaring van zijn leven opgedaan. Het begon allemaal met een telefoontje.

Dat telefoontje kwam van een Poolse uitzendkracht, een contact dat Bart eerder in het netwerken rond een kerk had gelegd. Het was een zondag, die dag zou er een bijeenkomst in dezelfde kerk zijn. De Poolse uitzendkrachten in kwestie verblijven op een camping, in caravans, een mannetje of vier per caravan. Door de telefoon klonk paniek, één van de caravans was afgebrand, ternauwernood was iedereen uit de caravan gered, alleen de wielen en een smeulend karkas stonden nog overeind.

Link

Samen met zijn Pools sprekende collega-organizer haastte Bart zich na de korte bijeenkomst in de kerk naar camping "De Droomgaard". Eenmaal op de plaats aangekomen, stond daar een totaal verwarde, onder het roet zittende man, de blik op oneindig. Politie, brandweer en ambulance waren langs geweest, brandje geblust, man leefde nog, alles in orde en weer vertrokken.
De verontwaardiging op de camping was groot. Maar je moet voorzichtig zijn. Praat je openlijk met de bond, zit je zo weer op de bus terug naar Warschau, je leidinggevende op het werk houdt je ook 'thuis' in de gaten. Nu ging het echter om leven en dood. Het is een axioma van organizing: het enige tegengif voor angst is woede. Poolse collega's verzamelden zich rond de caravan, ze waren link, er werd gepraat over staken.

Alles kwijt

"Ik sommeer u NÚ het terrein te verlaten!", zei de campingbaas. De organizers leek dat niet direct een goed idee. "De groep hier rond de caravan moet groter", zeiden ze tegen de mensen. En de groep groeide, op een gegeven moment stonden er zeventig mannen en vrouwen. Op de bus gezet worden terug naar Polen klinkt nog altijd beter dan levend verbranden in een caravan. Inmiddels vonden continu telefoongesprekken plaats met het uitzendbureau, de directeur én de campingeigenaar. De uitzendkrachten zochten ondertussen steun bij elkaar, hielden elkaar vast. Eén van de leiders, een Poolse vrouw, had driehonderd euro onder de collega's opgehaald voor de man die zijn caravan, kleren en andere bezittingen kwijt was geraakt.
De directeur bleek vlak voordat de organizers aankwamen, ook ter plaatse te zijn geweest. "Ja, dat snap ik dat u langs bent geweest en die verwarde meneer uit Polen gewoon heeft achtergelaten en vervolgens in uw auto bent vertrokken", was het cynische commentaar van Bart Plaatje.

De pogingen de vakbond te intimideren, hadden geen succes. Haal de politie er maar bij, ik heb een mooi verhaal voor ze." De boodschap van de groep rond de caravan was helder, wij gaan hier niet weg, voordat onderhandelingen hebben plaatsgevonden en er een oplossing komt voor deze situatie. En zo geschiedde het.

Solidarnosc

Die avond nog werd een nieuwe caravan bezorgd en nieuwe kleren. Er werd afgesproken dat niemand de volgende dag op de bus teruggezet zou worden. De mensen op de camping krijgen de vrijheid om met de vakbond te praten, twee bijeenkomsten werden direct voor de volgende dag gepland.
Er worden brandmelders geïnstalleerd in de caravans én voortaan nog maar met drie personen in een caravan. Wil je toch met z'n vieren, dan gaat de huur omlaag. De brandweer gaat de camping en de caravans inspecteren op brandgevaar. Een totale overwinning dus. Polen warmen inderdaad sneller op dan je denkt.
En zo keerde Solidarnosc even terug. Op de camping De Droogwaard.