Aanslag door Palestijn in Jeruzalem Oorlogsdaad of individuele terreur Maurice Ferares Op 8 januari 2017 reed de Palestijn Fadi al-Qanbar in Jeruzalem met een truck vier Israëlische militairen dood. De vraag werpt zich op of hier sprake is van een af te keuren individuele terreurdaad of van een gerechtvaardigde oorlogsdaad tegen een tot de tanden toe gewapende bezetter. Eeuwenlang woonden de Palestijnen in Palestina, totdat ze na het uitroepen van de staat Israël in 1948 geleidelijk van hun land werden beroofd door etnische zuivering en andere maatregelen van de joodse emigranten. Veel Palestijnen vluchtten naar het buitenland, toen de catastrofe ('nakbah') voor hen begon. Zij die bleven, leven onder een apartheidsregiem waarin ze vrijwel geen rechten hebben. Volgens de Verenigde Naties na de oorlog in 1948 711.000 Palestijnen gevlucht. Verzet tegen bezetting De daad van Fadi al-Qanbar is niet te vergelijken met de aanslagen die de laatste tijd in Nice en Berlijn zijn gepleegd. Dat waren misdadige, terroristische daden door gehersenspoelde aanhangers van de terreurgroep IS. De aanslag van 8 januari was een gerechtvaardigde daad tegen soldaten van een bezetter die het Palestijnse volk onderdrukt. De bezetting van Palestina door de joodse kolonisten is te vergelijken met andere bezettingen. Elk verzet tegen een bezetting is gerechtvaardigd. Ook die door Nederlanders tijdens de Tweede Wereldoorlog, was dat. De afschuwelijke misdaden die de Duitse bezetters in Nederland en andere Europese landen tegen de joodse burgers begingen en tot de Holocaust hebben geleid, kunnen voor de joodse kolonisten geen excuus zijn om het leven van de Palestijnen onmogelijk te maken. Nederlanders hebben tijdens de Duitse bezetting in de jaren 1940-1945 weliswaar geen Duitse soldaten vermoord, echter wel een aantal collaborateurs die in dienst van de Duitsers waren. Uiteraard noemden de Duitsers die verzetsdaden terreur. De meeste Nederlanders waren er trots op.1 Kindergevangenis In het Israëlische dagblad Haaretz van 9 januari 2017 gaf de journaliste Amira Hass een opsomming van de redenen waarom de Palestijnse aanvaller niet teruggeschrokken is voor de gevolgen van zijn daad . Zij stelde allereerst de vraag: "Handelde de aanvaller met voorbedachte rade of kwam het plotseling bij hem op om de aanslag te plegen?" Vervolgens geeft ze een lawine van redenen waarom hij wist wat hij deed: Hij wist precies welke collectieve straffen zijn familie zouden treffen. Hij wist dat zijn lichaam niet aan zijn familie gegeven zou worden om te begraven. Hij wist dat familieleden direct gearresteerd en geslagen zouden worden tijdens hun gevangenschap. Anderen zouden hun werk in West Jeruzalem verliezen. Hij wist ook dat het huis van zijn gezin vernietigd zou worden. In de omgeving van Fadi al-Qanbar waren in de laatste zes maanden van 2015 drie huizen van 'terroristen' vernietigd en twee andere verzegeld. Verzegeld betekent dat ze tot het dak met cement worden gevuld. Volgens Hamoked - Centrum voor de verdediging van het individu - werden tussen juli 2014 en eind december 2016 vijfendertig huizen van Palestijnse 'terroristen' vernietigd en zeven verzegeld. De straffen die Fadi al-Qunbar en zijn familie worden opgelegd, zijn niets bijzonders. Zij zijn deel van de dagelijkse praktijk van Israëlische regeringen en hun Hoger Gerechtshof die vinden de vernietiging van huizen een gerechtvaardigde straf en een effectief afschrikkingsmiddel voor hen die van plan zijn een aanslag te plegen. Fadi al-Qanbar wist ook dat zijn kinderen niet alleen hun vader zouden verliezen, zij zouden ook gewelddadig worden of zich afsluiten. Op school zouden de kinderen het aan hun cijfers merken, ook al deden nog zo goed hun best. Een groep soldaten in uniform is geen ongewoon gezicht voor een Palestijn. Dergelijke groepen vallen iedere avond en nacht tientallen Palestijnse huizen binnen. Het zijn dezelfden die vrouwen en kinderen hebben doodgeschoten bij de doorlaatposten die administrateurs begeleidden bij de vernietiging van waterreservoirs, tenten en draagbare toiletten. Wat Amira Hass in Haaretz niet noemde, was het feit dat Israël het enige land ter wereld is dat een kindergevangenis heeft waar jaarlijks zes- tot zevenhonderd - voornamelijk onschuldige minderjarige Palestijnse - kinderen opgesloten zitten. Kinderen die volgens de UNESCO gemarteld worden om informatie uit hen te krijgen.2 Verenigde Naties Niet iedereen is het er over eens dat het verzet tegen de zich steeds verder uitbreidende bezetting van Palestina door joodse kolonisten, met alle gevolgen van dien voor de Palestijnse inwoners van het land, gerechtvaardigd is. Vorige week nam de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties met veertien van de vijftien stemmen een resolutie aan die de bouw van nieuwe nederzettingen voor joodse kolonisten in het bezette Westelijke deel van de Jordaanoever veroordeelde. (De Verenigde Staten onthielden zich van de stemming.) De Israëlische regering heeft onmiddellijk aangekondigd zich niets aan te trekken van het besluit van de Veiligheidsraad. Zoals in vorige gevallen zullen de Verenigde Naties beslissen geen sancties tegen Israël te treffen. Kenmerkend is ook het besluit van de directie van het Belgische dagblad De Standaard, 9 januari 2017. Zij ontsloeg de columnist Dyab Abou Jahjah. Hij verdedigde - Malcolm X op zijn Facebook pagina citerend - de aanslag van Fadi al-Qanbar in Jeruzalem, omdat de Israëlische bezetting 'by all means' moet worden bestreden, Mijn conclusie: De aanslag was geen individuele terreur. Fadi al Qanbar gaf zijn leven voor de bevrijding van het Palestijnse volk. 1 Een paar voorbeelden uit vele van hoe de Duitse bezetter reageerde op Nederlandse verzetsdaden: Uit: Algemeen Handelsblad van 6 juni 1944, de dag van de geallieerde invasie in Normandië: "In den nacht van 20 op 21 mei zijn te Berkhout bij het opbrengen van personen: 1. Boeke Braaksma, geboren op 8 april 1900 te Menaldumadeel wonende te Haarlem. 2. Arie Groot, geboren 2 october 1899 los werkman, door tot dusver onbekend gebleven personen doodgeschoten. Op 1 juni werden bij de controle van persoonsbewijzen te Westerblokker eveneens door onbekende daders twee leden van de landwacht doodgeschoten en één gewond. (…) Bij het beantwoorden van de schoten werd één der terroristen zwaar gewond. Door zijn kameraden werd hij met een schot in het hoofd gedood. De vermoorden zijn ….... Op 2 juni omstreeks 9 uur werd het lid van de landwacht L.A.J.H. Tubergen geboren te Amsterdam, wonende aldaar, voor zijn woning door een onbekende dader op zeer korten afstand neergeschoten." Uit: Nieuws van den Dag van 9 september 1943, twee bekendmakingen: a. De eerste was afkomstig van Der Leiter der Sicherheitspolizei und des S.D. Amsterdam, Lages SS Sturmbannfuhrer. Daarin werd 10.000 gulden beloning in het vooruitzicht gesteld voor degene die inlichtingen verstrekte over de jonge vrouw van 20 jaar met donker haar die op 3 september 1943 vanaf haar fiets de politiepresident Kerlen te Utrecht had doodgeschoten. De bevolking werd uitgenodigd aan de opsporing deel te nemen. b. De tweede kwam van Der Leiter der Sicherheitspolizei und des SD Rotterdam. Woelk SS Sturmbannfuhrer. Ook hierin werd 10.000 gulden beloning in het vooruitzicht gesteld voor degene die informatie gaf over de dader die op 4 september 1943 politiebeambte P.H. Bruyn had doodgeschoten. Een uitzondering op de koers van het niet doden van Duitse militairen was het doodschieten van een Duitse officier door verzetsmensen op 1 oktober 1944 in de nabijheid van het dorp Putten op de Veluwe. Als represaille werden in het dorp 105 huizen vernietigd door het Duitse leger. Meer dan 550 mensen uit het dorp en omgeving verloren het leven door executie of in concentratiekampen. (terug) 2 In De Brug, kwartaalblad van het Steuncomité Israëlische Mensenrechten- en Vredesorganisaties, juni 2014, schreef Rik Meulensteen onder de kop Na een half jaar krijgen ouders een ander kind terug: "Elk jaar worden 600 tot 700 Palestijnse kinderen opgepakt en gedetineerd door het Israëlische leger,veelal op verdenking van het gooien van stenen naar het leger of naar Israëlische kolonisten. Een recent Nederlands rapport met de titel "Palestijnse kinderen en militaire detentie" besteedt hier aandacht aan, maar gaat ook in op de vraag wat er daarna gebeurt, wat de effecten zijn op een kind als het terugkeert bij de ouders en in de gemeenschap." (terug)