Commentaar 83 - 23 december 2007

Wilders in de familie

Willem Dekker

Aan een grote tafel, bezaaid met lege wijnflessen en halve liter blikjes bier, zaten we tegenover elkaar het vurig oneens te zijn. Het leek wel Kerstmis. Het onderwerp? Geert Wilders, natuurlijk. Nu zal ik niet al te veel uitweiden over de gevaarlijke cocktail van familie, alcohol en politiek, want voor je het weet verandert een discussie over marktwerking in een ongewild pleidooi voor de DDR, maar Wilders in de familie, het laat me niet los en ik kom er niet uit.

Een aantal nachtelijke confrontaties met 'Marokkanen' rond het Leidseplein heeft mijn tafelgenoot al een paar keer een blauw oog gekost. En naar eigen zeggen is hij "nog nooit een aardige Marokkaanse jongen tegengekomen". Het zijn verhalen die je wel vaker hoort, op straat, aan de kassa van de buurtsuper, op het werk of van die vriendin die 's nachts niet over straat durft, en anders lees je ze wel in de krant.

Stel, het is niet hypothetisch

Terwijl ik nog maar een keer inschenk, een beetje mors en de klok zegt dat ik beter naar bed kan gaan, ketsen al mijn argumenten af. Met argumenten genees je geen blauw oog, het neemt de woede niet weg. Relativeren helpt al helemaal niet, de discussie laait op, er valt een glas om, die broek kan in de was.
Natuurlijk gebeuren deze dingen al zolang er mensen zijn, heeft het niks met ras of religie te maken, hebben ze in Amsterdam een kleurtje en zijn in Leeuwarden de hufters wit. Aan tafel helpt het niks. "Wat zou jij doen als je broertje straks door zo'n groepje wordt neergestoken, wat dan?", vraagt hij, oprecht boos. Het doet me denken aan "de racistische taxichauffeur", een typetje van Hans Teeuwen ("stel nou, dat het niet hypothetisch is?"). Die opmerking maakt het er niet beter op, we komen er niet uit, strompelen de trap op, naar bed.

Geheime agenda

De volgende morgen, of beter middag, zit ik met een dubbele kater de flarden te overpeinzen die ik me van de vorige nacht herinner en kom ik er nog steeds niet uit. Met een glas water en twee paracetamol in de hand, realiseer ik me wel hoe de 'beweging' tegen Wilders van Doekle Terpstra tekortschiet. Hij roept in feite op tot fatsoen, maar dit is geen kwestie van wel of geen fatsoen. Een wijzend vingertje vanuit de HBO-raad en wat multiculturele succesverhalen gaan niet zo veel veranderen. Voor mijn tafelgenoot in ieder geval niks. In plaats van oproepen tot fatsoen zou een tegenbeweging in ieder geval de zware taak op zich moeten nemen de sociaal-economische achtergronden terug de discussie in te slingeren: armoede, (jeugd)werkloosheid, discriminatie op de arbeidsmarkt en aan de deur van de discotheek. Het gaat niet om fatsoen, ras of cultuur, maar om klasse. Dat is een eerste stap.

Een deel van de Wilders' aanhang komt uit de provincie, kent Marokkanen en moslims vanuit de Telegraaf en zit met angst voor het onbekende. Over deze groep wil ik het hier niet hebben. Het gaat mij om zijn aanhang die zit met angst voor het bekende, als gevolg van een blauw oog bijvoorbeeld. Hoe ga je daar mee om? Aan de hierboven genoemde sociaal-economische analyse heeft die groep ook geen boodschap, merkte ik in ieder geval gisteravond, met een, toegegeven, wel erg beperkte steekproef. En dan laten we het effect van de wijn op mijn argumentatie maar even buiten beschouwing. Wanneer ik tegen vier uur 's middags op de bank in slaap aan het sukkelen ben, krijg ik een flashback. Er is nog een andere ingang: Wilders' geheime agenda.

Flashback

Ik loop terug van de koelkast naar de tafel en merk dat ik net ben overgeschakeld van wijn op bier. "Wist je trouwens …", vraag ik, achteraf bezien hopelijk zonder dubbele tong, en begin over het economische programma van de Partij voor de Vrijheid (PVV): 50 procent minder ambtenaren, stevige belastingverlagingen, afschaffen van het minimumloon, versoepelen van het ontslagrecht en het niet langer algemeen verbindend verklaren van CAO's. Ik spreek mijn familielid aan als werknemer en stuit op ongeloof, alsof ik het uit wanhoop net heb verzonnen.
Hier ligt een tweede taak voor een tegenbeweging, Wilders' economisch programma in de openbaarheid brengen, laten zien dat de PVV geen 'one issue' partij is. Maar ja, misschien dat mijn tafelgenoot zich zo nog eens van Wilders afkeert, het neemt de angst of woede die hem in eerste instantie in zijn kamp deed belanden niet weg. Ik kom er nog steeds niet uit, proost in ieder geval.